In het midden van de jaren negentig van de vorige eeuw werd het duidelijk dat er ook in de Zaanstreek een behoefte bestond aan een snellere en betrouwbare manier om containers van en naar de grote containerhavens zoals Rotterdam en Antwerpen te vervoeren. Het autoverkeer in de randstad liep regelmatig vast en dat zou, ook in de verdere toekomst niet veel beter worden.
De centrale overheid investeerde veel geld in een aparte goederen spoorlijn (de Betuwelijn) naar de grote industriegebieden in Duitsland. Ook Belgie wilde via de IJzeren Rijn proberen het containervervoer vanaf Antwerpen van de verkeerswegen te weren. Binnenvaart schippers, al dan niet ondergebracht bij grotere rederijen, en vervoeders maakte veel reclame voor hun binnenvaart schepen die vaak met enkele honderden containers tegelijk de Rijn op- en afvoeren naar hun klanten tot ver in Duitsland, Zwitserland en, via het Duitse kanalen systeem tot ver in Oost-Europa.
In de Zaanstreek expirimenteerde ook steeds meer bedrijven met het verschepen van grondstoffen, halffabrikaten of eindprodukten middels containers. Cacaobonen werden eerst is speciale zakken in containers vervoerd, later werden cacaobonen los gestort in containers. Containers moesten van en naar de containerterminals in Rotterdam en Antwerpen worden vervoerd. Maar er ontstond ook behoefte om containers tijdelijk op te slaan omdat bijvoorbeeld het bedrijf de bestelde grondstoffen nog niet kon verwerken.
Niet ieder bedrijf in de Zaanstreek was toegerust om containers te ontvangen. Er bstond ook behoefte aan een plaats waar de containers geleegd konden worden en waar de inhoud van deze containers tijdelijk kon worden opgeslagen. Lege containers moesten weer verzameld, eventueel schoongemaakt en tijdelijke opgeslagen worden.
Daar zag ondernemer K.A. Gort z'n kansen. Hij beschikte over een kade aan diep vaarwater. De schepen hoefde niet door sluizen en bruggen om bij z'n terminal aan te meren. En hij bezat een groot silocomplex waar al ruim 50 jaar allerlei grondstoffen voor de Zaanse voedselindustrie werden opgeslagen. Bovendien had het bedrijf ruime ervaring met het opslaan van douane goederen.
Voor een uitgebreid verslag verwijs ik naar: Container Terminal Vrede op deze website.
Deze fotoreportage van het opslagslag- en silocomplex De Vrede maakte ik in het voorjaar van 2006 met een analoge (Nikon) camera.
Voor een uitgebreid artikel over de geschiedenis van het complex Stoommelfabriek De Vrede verwijs ik graag naar:
Stoommeelfabriek De Vrede - Het meest sinistere en mysterieuze industriƫle gebouw in Zaandam
op deze website.
In Erfgoed van Industrie en Techniek 16e Jaargang nr. 2 van juni 2007 vindt U een zeer uitgebreide samenvatting van de artikelen op deze website.
Cees Kingma - mei 2025